Durf jezelf te laten helpen
We komen allemaal weleens terecht in een situatie met veel tegenslagen. Financiële problemen, familieconflicten, gezondheidskwalen, verlies binnen de familie- en vriendenkring… In zulke tijden klagen we vaak: “Wat heb ik toch een pech!” of “God helpt me niet.”
Tegenslagen maakt iedereen wel mee in het leven, maar soms kunnen ze ons zo zwaar worden, dat we als het ware gevangen raken in een donkere kamer waarin we geen uitweg zien. We blijven bidden, maar er lijkt geen oplossing te komen.
Volgens een oud verhaal was er eens een diepgelovige man, ergens in een boerderijtje in Zeeland. Op een noodlottige dag brak de dijk door. Het water liep het land in en de reddingstroepen haalden zo snel ze konden de mensen in het bedreigde gebied op bij hun huizen.
Toen de reddingsdienst bij de boer aankwam en hem maande onmiddellijk mee te gaan, zei de boer: “Ik heb niets te vrezen. God zal mij redden,” en hij bleef waar hij was.
Later toen het water zijn woonkamer had overspoeld, zag de boer vanuit het raam op de zolder een boot aanvaren. “Stap snel in,” riep de schipper, “het water zal nog stijgen.” Maar de boer antwoordde weer: “Ik blijf hier. God zal mij redden.”
Uiteindelijk vluchtte de man het dak van zijn boerderij op. Het water bleef stijgen en stond al tot zijn knieën toen er een helikopter aan kwam vliegen. De piloot gooide een touwladder naar de man en riep: “Pak de ladder, het is je laatste kans.” Maar de boer riep weer: “Ik hoef niets te doen, God zal mij redden.”
Maar het water bleef stijgen en de man verdronk. Kort daarna stond hij voor de hemelpoort en God deed open. Verbaasd vroeg de boer aan God: “God, waarom heb je me niet gered?”
“Tja,” zuchtte God. “Ik heb je een auto gestuurd en een boot en ten slotte een helikopter, maar je weigerde mijn hulp, wat meer had ik nog kunnen doen?”
Vanuit ons onderbewustzijn klinkt een stem die zegt dat we hulp nodig hebben. Het geeft ons bepaalde signalen, legt ons opties voor waar we diep van binnen behoefte aan hebben, zoals praten over onze gevoelens en emoties, de overweging om een hulpverlener te benaderen, de gedachte om buiten dat wereldje van narigheid te willen stappen… Toch negeren we zulke signalen vaak. We weten dat we bepaalde dingen willen om positieve veranderingen te brengen in ons leven. Maar om de een of andere reden houden we onszelf daarin tegen.
Soms omdat het voor ons onbekende wegen zijn, omdat we bang zijn dat er weer iets naars uit komt, soms omdat we de signalen niet als hulp zien, soms omdat we bang zijn voor teleurstellingen. Iets in ons blijft roepen om hulp, maar we geven geen gehoor aan die stem. We lijken niet te beseffen dat we moeten ingrijpen, terwijl het water er blijft en zelfs hoger wordt. Ons onderbewustzijn en andere mensen kunnen zoveel zeggen, zoveel signalen geven, wegen laten zien, maar uiteindelijk zullen we de wegen wel moeten herkennen als hulp of oplossingen, zelf de beslissing moeten nemen en zelf de stap moeten zetten om uit die bedreigende omgeving te stappen.
De vrome boer in het verhaal besloot de hulp van buitenaf niet te accepteren en koos ervoor om in de bedreigende omgeving te blijven. Hij herkende de reddingstroepen niet als hulp van het Goddelijke, nam deze hulp niet aan en verdronk uiteindelijk. Hij besefte zich niet dat hij moest ingrijpen, dat het noodlot had toegeslagen en het Goddelijke hem probeerde te helpen. Zo beseffen wij vaak ook niet dat het Goddelijke ons probeert te helpen, omdat wij die hulp niet herkennen.
Het Goddelijke is onze vader, moeder en vriend. Hij waakt de hele tijd over hen die zich tot Hem wenden, tot hen die Hem lief zijn. Hij blijft zich over ons ontfermen, geeft ons wat wij nodig hebben. Maar we herkennen het vaak niet. Eigenlijk is het dus een kwestie van perspectief. Swami Vivekananda sloeg de spijker op zijn kop: “We houden onze handen voor onze ogen en klagen dat het donker is.” Het klinkt hard, maar als je erover nadenkt, is dat eigenlijk wel zo. Onze angsten en verleden ervaringen beïnvloeden ons perspectief zo erg, dat we blind worden voor oplossingen en geen stap durven te zetten, bang zijn dat we zullen vallen.
Als we onze gevoelens negeren, worden ze alleen maar sterker. Ze beïnvloeden wat we zeggen, hoe we dingen zien, hoe we reageren en wat we dromen. Op deze manier kan ons onderbewustzijn ons op verschillende manieren aan het probleem herinneren of ons hulp aanreiken. Maar als we blijven weigeren, kan ons onderbewustzijn ook prominenter op de voorgrond treden door ons te belemmeren in ons functioneren, zodat we niet meer verder kunnen en op een punt komen waar we nog harder hulp nodig hebben.
Negeer de stem van je onderbewustzijn dus niet. Stap in die boot of klim in die helikopter. Laat je naar een betere plaats brengen. Laat de persoon los die jij niet bent. Het enige probleem zijn je eigen angsten. Verdrink niet in al die opgekropte gevoelens en emoties. Misschien zul je even moeten tobben, maar uiteindelijk kom je wel ergens waar het droog en veilig is.
Heel goed gezegd. Inderdaad zijn wij zelf verantwoordelijk voor onze doen en laten.
Men kan het boek van Louise Hay “Je kunt je Leven Helen”. Hier haal je zoveel uit over je eigen verantwoordelijkheden.
Wat we met onze gedachten creeeren.
Groetjes van Lilien
Ik ken best wel veel klagende mensen. Zoals (schoon) moeders, vriendinnen, collega’s etc. Ik heb zelfs afstand genomen van een vriendin. Ze klaagde heel vaak, als ze belde durfde ik de telefoon soms niet op te nemen, haar klachten reciteerde ze als mantra’s. Als ik een dagje minder had dan kon ik geen klagende mensen hebben. En (schoon)moeder klaagde heel vaak over haar gezondheid; hoge bloeddruk, suiker, duizeligheid, pijn etc. Ze had geen chronische ziekte en ook geen enkele medicatie. Maar door haar geklaag kwam ze zwak en hulpbehoevend over. Ik besef nu dat ze door haar geklaag eigenlijk aandacht (van mij) wilde. Maar ik nam juist afstand door het geklaag. Een keer zei ik niet zo aardig ” ik ben geen dokter en ook geen God. Ga maar bij God klagen, niet bij mij, want ik kan jou toch niet helpen.” Een keer heb ik als reactie gehad ” Ik moest alleen mn ei kwijt!”…Sommigen klagen voor het klagen en willen geen oplossing! Op mijn stage moet ik verplicht elke dag geklaag horen van een vrouwelijke collega.. Ze klaagt over de kleinste dingen. Ik hoor al 4 dagen elke dag dat haar niet goed zit en pech heeft in relaties.. Ze zoekt veel aandacht en is vrouw tegen de 40 jaar aan! En ik irriteer mij aan klagende mensen en mijn enige klacht is klagende mensen…helaas(-:. ik baal dat ze mij zo irriteren, het werkt aanstekelijk! En meestal is het ook de bedoeling van de klagende mensen dat je met ze mee klaagt!Of medelijden toont! Ik hoor vooral vrouwen veel klagen!
Ik luister naar ieder z’n geklaag omdat mensen vaak niet weten hoe ze van hun gezeur af moeten. Ze denken dat ze vastzitten in hun dagelijkse sleur. Als we in onze eigen gemeenschap kijken dan zijn de zeurders vaak ouderen die ook eenzaam zijn, vrouwen die veelal geen sociale of sport activiteiten hebben, sommigen mogen niet eens van hun ‘ouderwetse’ mannen én mensen die niets anders gewend zijn (dat zijn voornamelijk niet alleen zeurders of klagers maar jaloerse mensen). Geduld is een schone zaak, en dat voelen de klagers ook …ja, je bent niet de pineut maar de gelukkige want jij luistert tenminste!! Dat is een heel mooi eigenschap. Wordt je aangevallen of iemand anders, dan moet je er wel een einde aan maken. Activiteiten, of andere creatieve bezigheden zorgt voor ontspanning en stopt het geklaag want je krijgt daar de tijd niet voor. Dus, de volgende die klaagt moet een activiteit kiezen en ermee aan de slag gaan, doen!
Wat kan je iemand adviseren die keer op keer dezelfde fouten blijft maken en denkt te kunnen manipuleren voor hulp door zelfmedelijden te tonen om opnieuw dezelfde fouten te maken?
Wanneer je ze niet meer helpt en ze op hun daden/fouten wijst maar wel met goede adviezen, dan ben je ineens de ergste vijand met allerlei scheldwoorden en gevloek van die persoon. Is zo iemand (volwassen, goed leven, geen gezin, werkloos maar met academisch functie etc.) mentaal niet in orde? Of heeft zo iemand last van status falen?
Dit valt niet onder categorie ‘klagen’ volgens mij.
Hallo Vithla, ik begrijp wat je bedoelt. Zelf maak ik dat ook vaak mee, via deze site en ook daarbuiten.
Uiteindelijk leren we dat we niet iedereen kunnen helpen. Sommige mensen blijven zichzelf vernietigen, hoeveel we ze ook proberen te helpen. Helaas zijn sommige mensen al te ver heen om die vicieuze cirkel te doorbreken en aan oplossingen te werken. In dat geval is psychologische of psychische hulp aan te raden. Wij kunnen dan slechts bidden voor hun welzijn.
Beste Ranjita,
Dat heb je heel goed verwoordt.
Sommige mensen zijn gewoon niet te helpen.
Verander jou karma en jou leven zal ook veranderen.
Dat is de wet van de natuur.
Beste Ranjita,
Op mijn 7e voelde ik altijd liefdevolle energieën om mij heen en werd ik fan van Jezus. Op mijn 9e ging ik uit eigen beweging naar de kerk, terwijl ik niet kerkelijk of godsdienstig ben opgevoed. Ik luisterde altijd aandachtig naar de preken en merkte onherroepelijk op wanneer er vanuit het hart werd gepredikt en wanneer niet.
Vanaf mijn 12e ging ik puberen en ook gedurende deze tijd voelde ik een beschermende geestelijke aanwezigheid, waar ik op sommige momenten daadwerkelijk contact mee had. Op mijn 21e kwam ik in aanraking met occultisme en leerde de donkere kant van de elementaire krachten kennen, die tot mijn ontdekking uiteindelijk allemaal dezelfde goddelijke oorsprong hebben. Godzijdank heb ik mij goed weten te handhaven, maar het was een zware, doch leerzame periode, die mij de andere kant van de medaille liet zien.
De periode tussen mijn 21e en 33e stond in het teken van mijn ego; carrière maken, het bouwen aan een goede materiële bestaanszekerheid, aanzien verwerven, erkenning willen krijgen van de omgeving enz., totdat alles als een kaartenhuis in elkaar stortte. Toen stond mijn leven in het teken van ‘herzien’. Het herzien van (oude) energie, van oude normen, oude waarden, oude structuren die mij eigenlijk niet meer dienen; afstand doen van ingeprente beeldvormingen en overtuigingen.
In deze periode begon ik veel literatuur te lezen van Rudolf Steiner en Hans Stolp, die mij introduceerden in de weg naar een hoger bewustzijn. Dit was zeer leerzaam, totdat ik op een gegeven moment ‘per toeval’ de Baghavad Gita in mijn handen kreeg. Ik las de Baghavad Gita en werd er helemaal in opgenomen; ik absorbeerde ieder woord wat erin stond. Ik herkende dit boek; het was als een thuiskomen in de materie voor mij, het was vertrouwd en gaf mij het intuïtief gevoel dat ik deze materie eerder heb bestudeerd. Vanuit de Baghavad Gita ben ik meer gaan lezen uit de Vedanta, de Mahabharata, de Upanishads (niet alles hoor). De geschriften geven mij een heldere kijk op de wereldse wereld en mensen. Ineens ken ik mijn positie in mijn familie, mijn positie ten opzichte van mijn omgeving en mijn persoonlijke relaties.
Nu is er een getal wat ik van kinds af met mij meedraag: 42, en ik weet de betekenis hier niet van. Je zou kunnen denken dat dit er niets mee te maken heeft, maar ik denk dat er een correlatie is alleen weet ik niet wat. Ik ben nu 41 en verheug mij op iets waarvan ik niet eens precies weet wat; het voelt alsof ik aan de vooravond sta van iets bijzonders. Zijn er mensen met ongeveer gelijke ervaringen? Of bij wie dit herkenbaar is? En wat dit in godsnaam zou kunnen betekenen? Ik ben zeer benieuwd naar de reacties, want soms heb ik het gevoel dat ik de enige ben. Heb jij misschien een idee Ranjita?
Hartegroet,
Ray
Hallo Ray, wat een bijzonder en inspirerend verhaal! Prachtig om te lezen.
Helaas zou ik niet weten waarvoor het getal 42 staat. Er zijn wel boeken over numerologie binnen het Hindoeïsme. Ik heb me er zelf nooit in verdiept, maar wellicht kan het je helpen in je zoektocht naar de betekenis van het getal.