Archief voor categorie: Archief blog

Als ik één ding heb geleerd de afgelopen jaren, dan is het dat je gewoon je hart moet volgen. Durven dromen en je dromen waarmaken, zonder zorgen over geld, zekerheid en veiligheid. Genieten van het leven, omdat niemand je morgen heeft beloofd. Het hier en nu koesteren, investeren in jezelf, liefde delen en alle negativiteit achterwege laten. Want zeg nou zelf: stel dat morgen je laatste dag is, dan wil je toch niet dat je je laatste momenten hebt doorgebracht met geschreeuw op je partner omdat hij het huis niet heeft gestofzuigd?

We maken ons zo vaak druk om kleine dingen, dat we vergeten waar het werkelijk om draait in het leven. We geven aandacht aan krasjes op de auto, klusjes in het huishouden en verf op de muren, maar geven ons lichaam en onze geest niet het onderhoud dat ze écht nodig hebben, ruziën om de kleinste dingen met onze omgeving en bouwen muren om ons heen door ons puur te focussen op het typische ‘huisje, boompje, beestje’. Studeren, werken, geld verdienen, het huishouden doen, kinderen verzorgen, partner aandacht geven en hopelijk ’s avonds nog even naar de sportschool; daarna is de dag alweer om. In het weekend doen we boodschappen en zien we af en toe wat vrienden en familieleden. Dat is het dan. We geven de regie uit handen en worden als het ware geleefd in plaats van dat we zelf de regie pakken en leven. Tijd voor jezelf is tegenwoordig vrij schaars. Been there, done that.

Ik was met zoveel dingen bezig, er werd van allerlei kanten aan me getrokken en ik had continu te maken met verwachtingen van anderen waaraan ik zoveel mogelijk probeerde te voldoen. Ik wilde anderen helpen, maar op een gegeven moment merkte ik dat het ten koste ging van mezelf. Het heeft heel lang geduurd voordat ik in staat was die knop om te zetten en me kon focussen op mijn eigen welzijn en mijn eigen leven. Maar uiteindelijk besloot ik dat ik genoeg in anderen had geïnvesteerd en het nu tijd was om mezelf duurzaam op de eerste plaats te zetten, te investeren in mezelf.

Wat ik heb geleerd, is om terug te gaan naar de basis en te kijken naar het grotere plaatje. De zin van het leven. Wat ik wil in het leven. Dat was een moeilijk proces en heeft een paar jaar geduurd, met onderweg hulp van verschillende mensen die me verder op weg hielpen. Uiteindelijk kwam ik uit op een top 10 levensdoelen. 10 criteria waar al mijn keuzes en activiteiten aan moeten voldoen:

1. Gelukkig zijn én blijven
2. Nooit meer zorgen of stress
3. Groeien
4. Kwalitatieve relaties aangaan
5. Iets bijdragen
6. Mijn passie volgen
7. Vrij zijn en genieten
8. Geven aan het leven
9. Blijvend zelfvertrouwen
10. Mijn ideale baan vinden

Dus begon ik met wat ik niet wil in het leven en ben ik begonnen al die zaken te elimineren. Dat was een heel proces en heeft een paar jaar geduurd, met onderweg hulp van verschillende mensen die me verder op weg hielpen. Uiteindelijk heb ik mijn leven zodanig teruggebracht naar de basis, dat ik veel tijd, geld en energie bespaar op verschillende vlakken van mijn leven. Ik heb besloten te gaan leven in plaats van geleefd te worden.

Ik. Wie ben ik? Waar sta ik vandaag de dag in deze maatschappij als een Hindoestaanse vrouw? Wat maakt dat ik ben wie ik mag en wil zijn in plaats van wat er van mij verwacht wordt? Is er überhaupt ruimte om mijzelf volledig te kunnen ontwikkelen als een 24-jarige Hindoestaanse vrouw in een maatschappij anno 2016? Dit zijn de vragen die ik mijzelf stel als ik denk aan het thema ‘Jezelf zijn’. In dit artikel ga ik in op de vraag of vrouwen gebrek aan ambities hebben en waarom het zo belangrijk is jezelf te zijn, te blijven en je eigen identiteit te vinden.

Risico’s durven nemen
In het artikel ‘Vrouwen moeten zichzelf blijven’ afkomstig uit de Volkskrant (2010) geven vier mannelijke topbestuurders hun mening over het onderwerp en adviseren zij vrouwen zichzelf te blijven. De bestuursvoorzitter van gevestigd advocatenkantoor NautaDutilh, Marc Blom, buigt zich over de vraag waarom vrouwen naar de top afhaken. Volgens hem worden er al jaren meer vrouwelijke dan mannelijke juristen aangenomen. Bij de vraag wie geschikt is als partner, komen er aanzienlijk minder vrouwen naar voren stappen. Volgens Blom hoeven vrouwen zich niet als mannen te gedragen om een kans te maken op carrièrevlak. Er zijn wel aandachtspunten waar vrouwen verandering in kunnen brengen. Zijn advies luidt: ‘Vrouwen moeten meer voor zichzelf opkomen, laten zien waarvoor ze staan en waar ze naartoe willen’. Als voorbeeld schetst hij werkscenario’s bij NautaDutilh. Bij uitdagende en risicovolle opdrachten steken mannen hun hand op, terwijl vrouwen alleen opdrachten aannemen waarvan ze zeker zijn dat ze deze kunnen volbrengen. Als zich een situatie voordoet waarbij ze kunnen strijden, reageert de vrouw met ‘neem jij hem maar’. Er is geen besef bij hen dat zij meer respect kunnen afdwingen als ze hun nek uitsteken.((Vos, C. (2010). “Vrouwen moeten zichzelf blijven”. De Volkskrant. Bezocht op 13 januari 2016.))

Uit een promotieonderzoek aan de Amerikaanse Stanford University van Susan Fisk blijkt dat vrouwen meer stress ondervinden aan risicovolle situaties en daardoor minder presteren. Aan een online panel van proefpersonen werd gevraagd wat zij in risicovolle situaties zouden doen en hoe zij zich zouden voelen. Dezelfde proefpersonen werden achteraf getest om na te gaan hoe angstig zij waren. Uit de resultaten bleek dat het angstniveau van mannen geen verschil bracht wanneer zij zich in risicovolle of niet-risicovolle situaties begaven. In tegenstelling tot het angstniveau bij vrouwen, zou dit in risicovolle situaties 14% hoger zijn dan in situaties zonder risico’s. Tijdens twee vergelijkingsexperimenten met mannelijke en vrouwelijke respondenten werd onderzocht wat de invloed van gokken is op het kiezen van de juiste antwoorden in vragenlijsten. Uit beide experimenten kwamen dezelfde resultaten. Bij het experiment zonder gokken scoorden de vrouwen haast hetzelfde als de mannen. Dit in tegenstelling tot het experiment waarbij er gegokt moest worden: hier scoorden de vrouwen namelijk een stuk slechter. Volgens Susan Fisk presteren vrouwen slechter door de stress die zij in deze risicovolle situaties ondervinden. Vrouwen vermijden hierdoor risicovolle situaties. Fisk concludeert: ‘Dit alles kan verklaren waarom er zo weinig vrouwen in topposities zitten, want risicovolle opdrachten aanvaarden en succesvol afronden leidt vaak tot promotie.'((Fisk, S.R. (2015).  “Risky spaces, gendered places: how intersecting beliefs about gender and risk reinforce and recreate gender inequality”. Stanford University, Dept. of Sociology. Bezocht op 8 januari 2016.))

Sociaaleconomische verschillen
Aan de universiteit van Chicago((Turner, R.H. (1964). “Some aspects of women’s ambition”. American Journal of Sociology, Vol. 70, No. 3, pp. 271-285. Bezocht op 8 januari 2016.)) is er onderzoek gedaan naar de aspecten van ambities van vrouwen. De studie werd uitgevoerd onder 1441 bijna afgestudeerde vrouwen op hogescholen in Los Angeles. Er wordt consistent aangetoond dat de ambities van vrouwen op sociaaleconomisch vlak lager liggen dan die van mannen.((Turner, R.H. (1964). “Some aspects of women’s ambition”. American Journal of Sociology, Vol. 70, No. 3, pp. 271-285. Bezocht op 8 januari 2016.)) Volgens het Nationaal Kompas Volksgezondheid houdt de sociaaleconomische status in: ‘de positie van mensen op de maatschappelijke ladder met het daaraan verbonden aanzien en prestige. Sommige mensen nemen een lagere positie in op de maatschappelijke ladder en anderen een hogere. Naarmate mensen over meer of minder kennis, arbeid en bezit beschikken, nemen zij een hogere of lagere positie in de maatschappij in.'((Verweij A (RIVM). (2010). “Wat is sociaaleconomische status? Volksgezondheid Toekomst Verkenning”, Nationaal Kompas Volksgezondheid. Bezocht op 8 januari 2016)) Hoewel vrouwen op de middelbare school beter presteren, zijn ze minder snel geneigd om verder te studeren. De ambities van vrouwen zijn beperkt tot een aantal beroepscategorieën met weinig ambitie voor hogere beroepen of zakelijke posities. Allereerst zijn er vlakken waarop een vrouw dezelfde ambities kan nastreven als de man, bijvoorbeeld het volgen van een opleiding. Daarnaast zijn er vlakken waarbij een vrouw wel of niet mag kiezen om een bepaalde ambitie na te streven voor zichzelf. Wanneer vrouwen wordt gevraagd naar beroepsgerichte ambities, zijn er een paar vrouwen die carrièredoelen hebben op dezelfde manier als mannen – een aantal vrouwen hebben deze ambities minder of helemaal niet. Tenslotte zijn er bepaalde doelen die vrouwen willen bereiken in hun sociale leven waarbij zij graag een partner in hun leven willen hebben, zoals het hebben van een gezin. Dit geldt overigens niet voor alle vrouwen. Ieder van deze vlakken vormen een barrière in de conceptualisering en meting van ambitie.((Turner, R.H. (1964). “Some aspects of women’s ambition”. American Journal of Sociology, Vol. 70, No. 3, pp. 271-285. Bezocht op 8 januari 2016.))

Ambitieuzer worden over ambities
In het artikel ‘Hebben vrouwen gebrek aan ambitie?’ van Anna Fels wordt de titel bediscussieerd en worden voorstellen gedaan hoe dit kan worden tegengegaan. Wat is er nu zo beangstigend aan ambities? Eén van de verborgen beperkingen voor vrouwen en hun ambities is dat zij allereerst de erkenning willen krijgen van anderen. Vrouwen krijgen anno 2016 betere kansen dan ooit om hun doelen na te streven maar het werkelijke nastreven wordt achteraf sociaal gedoogd wanneer zij de behoeften van hun familieleden hebben vervuld. Het idee ontstaat dat door ambitieus te zijn, zij hun vrouwelijkheid ondermijnen in de ogen van de mensen om hun heen. Fels noemt een aantal suggesties over hoe vrouwen ambitieuzer kunnen worden. Dit zijn:

• Organiseer: laat vrouwen zich verenigen en elkaar aanmoedigen de arbeidsmarkt op te gaan
• Structureren van erkenning: op basis van vaardigheid, talent en werk
• Realiseer je dat het nooit te laat is: als sociale wezens hebben wij constant erkenning nodig en is het nooit te laat om je ambities te hervormen((Fels, A. (2004). “Do women lack ambition?”. Harvard Business Review. Bezocht op 8 januari 2016))

Blijf jezelf
Ambitieus zijn mag, maar wees vooral jezelf. Vergeet niet dat het vinden van je eigen identiteit het belangrijkste doel moet zijn en blijven. In een roerige maatschappij zoals deze is het nodig ambities te hebben en ernaar te streven, maar we moeten vooral niet onszelf vergeten. Invloeden van buitenaf, de politiek, (social) media en prikkels in de samenleving kunnen ervoor zorgen dat meningen hervormd worden en dat wij anders naar bepaalde dingen gaan kijken. Het is vooral belangrijk hoe jijzelf in de maatschappij staat en wat je naar buiten brengt, dus hoe presenteer jij jezelf en als wie? Als je eenmaal begint met het behalen van bepaalde doelen of het nastreven van ambities, wil je uiteindelijk succesvol zijn. Belangrijker is echter wat we leren tijdens het nastreven van onze ambities en de ervaring die we mee krijgen. Uiteindelijk gaat het ons om het krijgen van herkenning, erkenning en waardering!

Ken je dat gevoel? Dat gevoel dat je moe bent en geen nachtrust je meer op de been lijkt te helpen? Dat gevoel dat je een bandje aan het afdraaien bent waar geen einde aan komt? Dat gevoel dat je leeft maar geen toon, kleur of geur van het leven je meer bij blijft?

Het is een gevoel dat me steeds weer overkomt. In het dagelijkse ritme van werken, drukte en verantwoordelijkheden lijk ik mezelf op den duur steeds weer even kwijt te raken. Steeds vraag ik mezelf weer af: “Is dit mijn leven? Werken, koken, het huishouden doen, dingen voor de stichting doen en contacten onderhouden met familie en vrienden?” Buiten is er zoveel te beleven. Op Facebook lees ik dat mensen naar feesten gaan, op wereldreis naar mooie bestemmingen en elke dag iets nieuws beleven. En ik zit hele dagen in huis, te werken achter de laptop, te researchen in boeken en telefoongesprekken te voeren met opdrachtgevers, respondenten en mensen met problemen. Soms voel ik me een slaaf van mijn eigen gewoonten. Alsof ik mezelf heb verwikkeld in allerlei verantwoordelijkheden en er geen uitkomen meer aan is.

Niet dat ik er spijt van heb hoor; soms heb ik gewoon van die periodes dat de “egoïstische” persoon in mij wat “me-time” komt opeisen en ik niet weet wat ik ermee aan moet. Dat kind in mij voelt zich vergeten en wil aandacht, en de volwassen ik weet domweg niet wat ze met dat kind aan moet. Soms heb ik zin om al mijn werkzaamheden te laten voor wat ze zijn en gewoon te gaan touwtje springen, wat aasana’s te beoefenen of in het zuiderpark te mediteren. Maar als ik dan mijn schoenen aan heb om naar de Bart Smit te lopen om een springtouw te kopen en net de deuropening uit ben, denk ik bij mezelf: “Nee, dit is raar. Het is een doordeweekse dag: ik moet niet als een klein kind doen; ik moet gewoon gaan werken.” Zo gaat dat elke keer als ik iets leuks wil doen: ik verwaarloos mijn eigen innerlijke kind.

Dát is iets waar ik wél regelmatig spijt van heb. Sinds vorig jaar doe ik dan ook al meerdere pogingen om dat patroon te doorbreken. Regelmatig heb ik korte periodes dat ik genadeloos het roer omgooi om me-time te creëren. Mijn leven detoxeren en minimaliseren is me al aardig gelukt, maar ik ben er nog niet. De laatste maanden ben ik bezig een balans te zoeken in mijn primaire levensgebieden (stichting, werk, privé en ik). Ik ben ermee aan het experimenteren. Soms meer gewicht op het ene gebied, soms wat meer op het andere. In februari gooide ik de balans dan voor het eerst helemaal op het “ik-gebied”: 2 weken afstand nemen van mijn (vertrouwde) omgeving en in stilte mediteren. Tijdens die twee weken besefte ik me weer hoe belangrijk het eigenlijk is om mijn innerlijke kind aandacht te schenken en te voeden. Ik laadde mezelf weer op en keerde daarna terug naar de “normale” wereld.

Dat terugkeren kostte me in het begin veel moeite. Ik had de behoefte om alleen nog maar met mijn eigen ontwikkeling bezig te zijn. Mediteren en opgaan in mooie ervaringen. De lentebloemen in het gras, sneeuwvlokken, regen en zelfs de gekleurde prijskaartjes bij de Lidl brachten een glimlach op mijn gezicht. De wereld was ineens zo prachtig! Maar hoe meer ik terugging naar het “normale” ritme, hoe meer ik mezelf daarin verloor en daarmee ook de pracht van de wereld om me heen.

Inmiddels ben ik weer op zo’n moment gekomen dat mijn innerlijke kind me om aandacht vraagt. Maar nu ik me bewust ben van die vicieuze cirkel waarin ik zit, besluit ik de ketens te doorbreken. Dit keer besluit ik te luisteren en het de aandacht te schenken die het nodig heeft. Mijn opdrachtgevers kunnen wel even wachten. Het is nu tijd om de regie van mijn leven weer in eigen handen te nemen. Het is tijd voor me.

Als jonge vrouw ben ik op een leeftijd beland dat mij bij elke familiegelegenheid wordt gevraagd wanneer ik ga trouwen. Dat gedoe begon al op mijn zestiende, “omdat ik de oudste kleindochter van mijn nana en nani ben”. Zeker sinds ik zo actief met de stichting bezig ben, op mijn eigen vrijheid ben gesteld, vegetariër ben en later veganist ben geworden, merk ik dat mijn familieleden bang zijn dat ik geen matchende partner vind. Sommige familieleden doen er zelfs zo dramatisch over, dat ze denken dat ik niet gelukkig kan zijn zonder partner. En ik? Ik ben er totaal niet mee bezig.

Volgens de maatstaf van de maatschappij zou ik me nu doodongelukkig moeten voelen. Allerlei mensen die ik misschien drie keer per jaar zie willen zich op de een of andere manier met mijn leven bemoeien. Ze willen ook vooral graag iets vinden van mij en schromen niet om me dat te zeggen. “Je bent goed bezig hoor voor de maatschappij, maar niemand gaat met je willen zijn als je zo door blijft gaan met die stichting van je.” “Veganist?! Waar vinden we nu een Hindoestaanse veganist voor je??” “Met jouw manier van leven zul je nooit een partner vinden. Je zult toch van je ideeën af moeten stappen.” Vroeger kon ik me ontzettend ergeren aan dit soort opmerkingen, maar tegenwoordig kan ik er erg om lachen. Ik vind het bijzonder dat velen denken dat ik gelukkig kan zijn als ik mijn geloof, principes, identiteit en leefwijze opgeef om mijn leven te kunnen doorbrengen met een wildvreemde man.

Begrijp me niet verkeerd hoor. Dat “huisje, boompje, beestje” is vast leuk en aardig. Er zullen ongetwijfeld ook veel mensen gelukkig zijn door in dit patroon te leven en aan de standaarden van de maatschappij te voldoen. Maar voor mij hoeft dat allemaal niet, en zeker niet ten koste van mezelf. Ik heb geen partner of kinderen nodig om gelukkig te zijn. Ik heb veel meer behoefte aan tijd en aandacht voor mezelf, mijn eigen ontwikkeling en genieten van het leven zoals dat komt. Rust nemen, tot jezelf komen en genieten van je eigen gezelschap betekent niet dat je je leven en geluk op stop zet. Het betekent gewoon dat je je leven respecteert en accepteert zoals het komt, dat je tevreden bent met wie je bent en wat je van het universum mag ontvangen. Ik kies er liever voor om mijn geluk en leven niet afhankelijk te stellen van een ander of iets dat buiten mij staat. De afgelopen jaren heb ik zoveel getwist met mijn leven, dat ik op een gegeven moment heb besloten om gewoon het leven te plukken. Als ik ooit doodga, wil ik lachend kunnen terugkijken op mijn leven en kunnen zeggen: “Ik ben mezelf gebleven, ik heb geleefd en ik heb genoten.”

En wie weet wil ik uiteindelijk zelf wel in het hokje “huisje, boompje, beestje” passen. Maar dat zie ik wel als het op mijn pad komt en ik er zelf aan toe ben…

Vlak voor kerst had ik dan eindelijk even vakantie. Een periode om weer lekker helemaal tot mezelf te komen; vrij van alle drukte en hectiek. Maar van één ding was ik niet vrij: rommel. Wat kan een mens veel rommel hebben! Dat moest veel minder. Want zeg nou eerlijk: minder spullen maakt je leven toch gelukkiger? Daarom ben ik inmiddels begonnen met een grote opruiming.

Patanjali had het allang beschreven in zijn Yoga Sutra’s als gedragsregel in de yogaleer: aparigraha, afstand van bezit. Of anders gezegd: niet meer tot je nemen dan je nodig hebt. Minimalisme is het kernwoord! Als je nog niet genoeg spullen hebt om in je primaire behoeften te voorzien, dan is het zinvol om spullen toe te voegen. Maar als je alles hebt wat jou gelukkig maakt, kan het toevoegen belastend worden. Voor jezelf, voor anderen, maar ook bijvoorbeeld voor het milieu. Er is nu eenmaal een grens van ‘genoeg’. De vele kleding die je niet draagt, overbodig keukengerei, schriften van de basisschool, oude knuffels, je poppenwagen en ander speelgoed van vroeger… Ik had serieus alleen al 15 kg aan oude kleding liggen. Om dat te maken, is gemiddeld zo’n 150.000 liter water gebruikt, om nog maar te zwijgen over de lasten qua energie, bestrijdingsmiddelen, verf en CO2-uitstoot.

Het feit dat ik zoveel spullen had die ik niet gebruikte en ook nooit meer zou gebruiken, bracht me tot het besef dat ik meer dan genoeg spullen had. Misschien wel zes keer zoveel als ik nodig heb. En alles wat ’te’ is, is niet goed. Makkelijk gezegd, maar nu moest ik aan de slag… Dat was best zwaar. Alsof ik niet mijn huis en schuur aan het opruimen was maar mijn eigen geest. Het was vermoeiend, riep allerlei gedachten op en ik moest continu moeilijke keuzes maken. “Kill your darlings,” zoals mijn docent Journalistieke Vaardigheden dat noemde. Maar ik wilde het per se doen, het liefst dezelfde dag nog. Ik kreeg het gevoel dat opruimen de eerste stap naar een simpeler leven was. Daar moest ik moeite in stoppen! En met succes: na een middagje stond een kwart van mijn spullen klaar om weggedaan te worden. Ik besloot alles te doneren aan goede doelen. Dat werkte heel geestverruimend. Minder onnodige spullen en meer spullen die me blij maken. Magisch, alsof er een heerlijk vakantiewindje door mijn huis en schuur waaide.

Na deze ervaring heb ik besloten dit voort te zetten: te blijven opruimen en afstand te nemen van dingen die niet nodig zijn voor mijn levensgeluk. De spullen die overblijven, brengen me werkelijk geluk, dat ik van binnen ervaar. Purnasya purnamaadaaya purnamevaavashishyate. Trek volmaakt af van volmaakt; wat overblijft is volmaakt. Dat maakt het alle moeite waard en leidt me steeds meer naar binnen, waardoor ik er steeds intenser van kan genieten. Ik ga nu zelfs een stapje verder, want overbodige spullen komen mijn huis en schuur niet meer in en de voorraadkast en vriezer gaan eerst leeg voordat ik deze aanvul. “Minimaliseer je leven” is mijn nieuwe missie geworden. Eenvoudiger leven en beter genieten; ik ga ervoor!