Archief voor categorie: Blog

Hoe langer ik in India ben, hoe meer ik me realiseer dat ik een spirituele reis aan het maken ben. Deze reis lijkt over identiteit te gaan en ik denk dat ik mijn blog vooral gebruik om dingen op een rijtje te zetten, mijn gedachten te ordenen en dingen van me af te schrijven. Het is moeilijk om te begrijpen wat nomadic slow living met mij en mijn innerlijke wereld doet.

Voor het eerst in mijn leven voelt het alsof ik heel veel ruimte heb om over mijn leven na te denken; of het nu over verleden, heden of toekomst gaat. Ik heb de kans om mijn leven, lichaam en geest te ontgiften door te reflecteren, hoofdstukken af te sluiten en nieuwe keuzes te maken. Ik had nooit gedacht dat ik hier voor mijn 30e nog toe in staat zou zijn. Ik bedoel, ik heb dit zoveel jaren geprobeerd, maar elke keer raakte ik weer verstrikt in werk, verantwoordelijkheden, verwachtingen van anderen en alle issues en moeilijkheden waar ik mee te maken kreeg. Ik heb veel meegemaakt en het voelde alsof ik continu bezig was met ‘rommel opruimen’. Iedere keer dat ik bijna klaar was met opruimen, gebeurde er weer iets anders. Daardoor kreeg ik nooit de kans om aan nieuwe dingen te werken. Nu heb ik dat wel.

Nomadic slow living in India helpt mij in dit proces, aangezien er veel te beleven is. Elk gesprek leert me iets nieuws. Of ik nu met de Xerox man, de pani puri vrouw, kinderen die buiten spelen, de persoon van de bank, een beveiliger, chauffeur of sieradenverkoper praat; iedere ontmoeting triggert iets in mijn innerlijke wereld. De triggers veranderen in gedachten en de gedachten veranderen in inzichten die mijn innerlijke wereld, keuzes en leven verrijken. Soms voelt het alsof ik een ‘mystery guest’ ben die het dagelijkse leven in India aan het verkennen is. Ik praat met mensen en vraag ze over van alles, om meer te weten te komen over hun dagelijkse leven en de manier waarop zij dingen bekijken. Ik voel me gezegend om deze gelegenheid te hebben om zo open met ze te communiceren. Veel mensen delen hun verhalen met mij en behandelen mij niet als een buitenstaander, omdat ik in hun ogen een van hen ben, iemand die in India is geboren en hier thuis hoort.

Ik vertel ze niet dat ik uit het buitenland kom en als ik het ze vertel, geloven ze me niet. “De manier waarop je praat, je gedraagt, je kleedt en alles is typisch Indiaas,” zeggen velen tegen me. Het enige waar ze meestal verbaasd over zijn, is het feit dat ik ze respectvol groet, gesprekken met ze heb en ze bedank. Ik denk dat ze het niet gewend zijn dat andere mensen interesse tonen in hen en hun verhalen. Hoe dan ook, het verandert mijn kijk op vele dingen in het leven en inspireert mij om mijn minimalistische leefstijl verder te verdiepen. Ik werk minder, ga op lange wandelingen, gebruik het openbaar vervoer, verken de stad (voornamelijk de mensen), schrijf veel (privé) en houd me aan een krap budget. Ik dacht dat ik erg goed was in budgetteren, maar na mijn gesprek met de pani puri vrouw realiseer ik mij dat er zoveel te leren valt van Indiërs met een laag inkomen. Op deze manier leer ik ook vreugde te vinden in kleinere dingen.

Voor veel mensen is deze manier van slow travelling erg saai, maar voor mij is het zeer waardevol. Ik leer ontzettend veel en hierdoor ben ik in staat mijn proces (van het opnieuw vormgeven van mijn leven) te verfijnen. Ik heb het gevoel dat ik door COVID-19 niet volop zal kunnen genieten als ik nu naar een mooie plek reis. Dus ik gebruik deze tijd om aan mijn persoonlijke ontwikkeling te werken, mijn leven opnieuw vorm te geven en dingen te regelen, zodat wanneer ik klaar ben om naar een gave plaats toe te reizen, mijn vreugde meer dan dubbel zal zijn. Op dat moment zal reizen geen uitvlucht meer zijn van het dagelijkse leven; mijn dagelijkse leven zal vol vreugde zitten en mijn reizen zullen daar alleen maar aan toevoegen.

Eind juni kon ik eindelijk naar een andere plaats, waar het veiliger was en ik mijn eigen eten kon klaarmaken. Het was de backpackershostel waar ik eerder ook had verbleven, toen ik nog maar net in Pune was. Ik ontmoette een paar heel leuke mensen en had er een geweldige tijd, maar na een paar weken realiseerde ik me dat sommige mensen eigenlijk mijn vertrouwen probeerden te winnen zodat ze me konden gebruiken. Het waren allemaal mannen en ik was de enige vrouw die daar verbleef. Twee van hen dachten: “Oh, ze komt uit het buitenland, dus ze zal vast snel instemmen met seks” en ze hadden bijna allemaal wel issues met betalen.

Sommigen van hen hadden geen UPI, sommigen hadden geen betaalpas, sommigen hadden geen contant geld, sommigen hadden geen fatsoenlijke app om te bankieren… Uiteindelijk werd ik een soort ‘money transfer service‘ voor ze, omdat ik ze als vrienden zag en ze graag hielp. Maar na een paar weken begonnen sommigen van hen te acteren dat ze wat problemen hadden en dringend geld nodig hadden. “Niemand was bereid ze te helpen” etc. Een persoon die ik erg vertrouwde en als een hechte vriend zag, acteerde zelfs zo goed, alsof hij ècht naar het ziekenhuis moest (met koude handen, een koud voorhoofd, kermend van pijn en alles wat erbij hoort; supergoede real-life acting).

Ik besefte net op tijd waar ze mee bezig waren (thank God daarvoor!) en ze slaagden er niet in om geld van mij te krijgen, maar emotioneel stortte ik wel in en mijn vertrouwen in mensen is enorm geschaad. Één gozer probeert me nog steeds lastig te vallen, door me met verschillende telefoonnummers te bellen en pogingen te doen om me manipuleren zodat ik hem opnieuw zou vertrouwen. Ik heb hem zo vaak op zijn donder gegeven en blijf hem blokkeren, maar hij geeft niet op.. Toen heb ik in BBTI om hulp/advies gevraagd voor een veilige plaats en een aardig persoon heeft me toen een verblijf aangeboden op een zeer veilige en privé locatie ver van Pune, met alle basisfaciliteiten die ik nodig heb. Ik ben daar zo ontzettend dankbaar voor!

Nu isoleer ik mezelf en probeer ik alles wat er is gebeurd te verwerken en een plek te geven. Ook houd ik mezelf bezig met mijn online werk. Ik ga alleen naar buiten om boodschappen te doen en in de tussentijd geef ik mezelf een goede detoxbehandeling, aangezien de ayurvedische praktijken niet reageren wanneer ik contact met ze probeer op te nemen. Ik heb niet veel werk in deze krankzinnige tijden, maar het is in ieder geval genoeg om mezelf bezig te houden. Ik probeer vooral mijn mogelijkheden uit te werken en manieren te vinden om aan mijn persoonlijke ontwikkeling te werken zonder teveel naar buiten te gaan. Ik moet toegeven dat dat niet makkelijk is, aangezien ik al sinds 14 maart voornamelijk binnensdeurs ben en ik bang ben dat het al is begonnen mijn geestelijke gezondheid aan te tasten.

Tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik constant alert en voorzichtig moet zijn, om niet dezelfde fout te maken en verkeerde mensen te vertrouwen of op verkeerde plekken terecht te komen. Ik denk dat het universum mij veel grote lessen aan het leren is over mensen, mentaliteiten, intenties en al dat soort dingen. Blijkbaar de hoognodige ervaringen die ik moest krijgen om de beste levenslessen te leren en te groeien als persoon. Gelukkig heb ik ook veel steun gekregen van leden van die facebookgroep en dat helpt me veel in mijn proces 🙂 Vooral op deze nieuwe plaats heb ik het gevoel dat ik eindelijk een pauze kan nemen van ‘mensen’, fatsoenlijke me-time kan hebben, weer kan ademen en goed kan rusten.

Deze meme heb ik gemaakt om mijn reis tot nu toe samen te vatten 

Een reis in India doet veel met een persoon, zeker tijdens deze pandemietijden. Sommige mensen noemen het “gek”, “geweldig”, “levensveranderend” of “verschrikkelijk”. Voor mij is het net een cocktail. Of misschien is een rollercoaster een betere metafoor….. Ik heb veel moeite om met mijn gevoelens en emoties om te gaan, aangezien ze meer en meer overweldigend worden. Zonder dat ik het wil, blijf ik denken aan de dingen die in het verleden zijn gebeurd, in Nederland, tijdens mijn backpackreizen in India en natuurlijk de dingen die dit jaar zijn gebeurd.

Het grootste dat mij bezighoudt, is mijn verbroken vertrouwen, waardoor ik me vaak erg eenzaam voel en op de een of andere manier ook wel verloren. Sommige mensen hebben op zo’n manier met mijn vertrouwen gespeeld, dat ik het niet lijk te kunnen verwerken. Als mensen je teveel geld in rekening brengen of scammen, kun je er op de een of andere manier wel mee omgaan. Ja, opgelicht worden en je zuurverdiende spaargeld verliezen, doet zeker pijn en beïnvloedt jouw welzijn enorm, maar wanneer iemand die je als eigen beschouwt met jouw gevoelens en vertrouwen speelt, laat het een litteken achter op je hart. Een litteken dat zich net als een infectie lijkt te gedragen op jouw gehele vertrouwenssysteem.

Hetzelfde is in India gebeurd. Na vele jaren begon ik weer te vertrouwen en werd ik zelfs goede vrienden met iemand (ja, zo close is nieuw voor mij), maar blijkbaar was die ervaring ook vervloekt. Ik weet niet of het de pandemiesituatie is die mensen tot criminele activiteiten dwingt of het gewoon de normale Indiase stadsissues zijn. Sommige mensen zeggen dat het voor hen normaal is; ze zijn eraan gewend en ik heb gewoon een heel “natuurlijke” Indiase ervaring. Ze zeggen tegen me dat ik er niet meer aan moet denken en “gewoon verder moet gaan”. Het klinkt als de typisch Indiase overlevingsmodus die ik in mijn kindertijd heb geleerd. “Vergeet het gewoon en focus je op de toekomst” of “het is het beste om jezelf bezig te houden, zodat je er niet aan denkt”.

Het klinkt zo eenvoudig en logisch, maar raad eens? Ik kan het niet….. Ik ben geen pop; ik ben een mens. Ik heb gevoelens en emoties.. Ik voel pijn, verdriet, boosheid, zorgen, stress, angst…… en ik kan er niets aan doen. Als ik een toverstaf had, zou ik mijn negatieve gevoelens en emoties zeker laten verdwijnen. Maar helaas beheers ik geen enkele magie. Dus ja, er zijn dagen dat ik me erg low voel en alleen maar op bed lig, mezelf in slaap huil. Er zijn momenten dat ik mijn tranen niet kan beheersen en op de grond val, hyperventilerend en niet in staat om mezelf te beheersen. Op sommige momenten in de week voel ik me zo ellendig. Alleen devotionele liederen en hymnes lijken in staat mij te troosten en me de kracht terug te geven om mezelf bij elkaar te rapen, goede maaltijden te bereiden en te werken, alsof dat slechte moment niet bestond.

Als het gaat om vertrouwen, heb ik wat grote lessen te leren. Ik zie graag het goede in mensen en als empaat zie ik dingen vanuit verschillende invalshoeken, wat er soms voor zorgt dat ik signalen bagetelliseer terwijl ik op ze had moeten reageren. Maar het positieve eraan is: ik leer ervan. Ik denk dat India het beste land is om aan mijn balans te werken, vanwege de grote diversiteit in mensen, culturen, natuurlijke gewoontes en ervaringen. Mijn Indiase vrienden drukken me wel op het hart dat ik van iedereen afstand moet bewaren en als ik eerlijk ben, komt dat overeen met mijn persoonlijke behoeften op dit moment. Ik heb gewoon een pauze nodig van alles en iedereen, zodat ik mijn gevoelens en emoties kan uitvogelen en de verbinding met mezelf kan herstellen. Aangezien ik ook een nieuw gevoel ervaar: boosheid. Iets dat ik vooral in India ervaar, en wanneer ik het voel, is het erg intens.

Tot nu toe is het een interessante zelfontdekkingsreis in India. Ik lijk me eindelijk de grootste lessen in mijn leven te realiseren. Ik begin weer een gezonde routine te krijgen en mijn leefwijze komt in balans. Ik weet niet waar mijn reis me naartoe zal brengen, maar ik begin het doel van de gebeurtenissen en het feit dat ik hier ben eindelijk te begrijpen en vooral te voelen. Ik denk dat ik zelfs ben begonnen het proces leuk te vinden. Ik bedoel: hey, ik ben vrienden aan het worden met gezonde & smaakvolle maaltijden, na 28 jaar! Ik ben weer begonnen te schrijven en websites te maken en ik begin zelfs te genieten van mijn eigen gezelschap. Nu begrijp ik eindelijk waarom mijn personal coach en vriendin zeiden: “Dit is vooruitgang, schat.”

Op 4 februari vertrok ik naar India, om hier te leven als een minimalistische nomaad. Ik wilde ervaren hoe het is om in India te wonen. Ook wilde ik het leven in het algemeen verkennen en aan mijn persoonlijke ontwikkeling werken, omdat ik het grootste deel van mijn leven workaholic ben geweest.

Verder wilde ik ontdekken waar ik thuis hoor, omdat ik – ook al ben ik een 5e generatie Indiër geboren en opgegroeid in Nederland – me altijd sterk verbonden heb gevoeld met India en heel weinig met Nederland of andere landen in de wereld. Mijn vorige backpackreizen in India zorgden er alleen maar voor dat ik me meer thuis voelde in India.

In de laatste paar maanden is niets gegaan zoals ik had gepland (door de COVID-19-situatie), maar ik heb erg veel geleerd over het dagelijkse leven in India, in ieder geval in Mumbai en Pune, waar ik dit keer voornamelijk heb verbleven. Het omgaan met lokale inwoners, binnenlandse reizigers en andere nomaden heeft mij veel geleerd, bijvoorbeeld over hoe dingen in India werken, wat ‘jugaads’ (flexibele oplossingen om problemen op te lossen met beperkte middelen), dagelijks koken en het managen van een Indiaas huishouden.

Helaas heb ik veel dingen op de harde manier moeten leren, aangezien sommige mensen het blijkbaar nodig vonden om mij lastig te vallen, te stalken, bestelen of op te lichten tijdens mijn verblijf. Zelfs sommige mannelijke leden van de Indiase backpackersgroep waar ik medebeheerder van ben, hebben mij lastig gevallen (geen zorgen; ze zitten nu niet meer in de groep), een van de redenen dat ik minder actief werd in de groep en überhaupt met bloggen. Een gozer kwam zelfs bij de PG (Paying Guest, een veelvoorkomend type accommodatie) waar ik verbleef (geen idee hoe hij wist dat ik daar verbleef), terwijl ik duidelijk had gezegd dat ik hem niet wil ontmoeten.

Men zegt vaak dat uitdagingen je sterker maken, dus laten we hopen op het beste. Ik ben in ieder geval hersteld van de ondervoeding en de meeste oplichters en mensen met dubbele gezichten zijn nu uit mijn zicht. Ik haal mijn boodschappen, bereid mijn eten, maak mijn kamer schoon en werk als een freelance communicatieadviseur, ondernemerscoach en ghostwriter. Voor Indiase klanten werken is uitdagend (een heel andere mindset en werkcultuur + de meeste mensen die ik ontmoet, zijn erg gierig, willen snel grote resultaten zien, gratis en zonder inspanningen vanuit hun kant), maar ik leer ongetwijfeld veel van deze ervaringen.

Hoewel ik nog steeds emotioneel aan het herstellen ben van de ervaringen met mensen die slechte bedoelingen hadden (het had erg slecht en vies kunnen aflopen), voel ik me gezegend om in India te zijn en hier te verblijven. Het voelt gewoon als thuis, zoveel meer dan welke woning ik ook in Nederland heb gehad. Ook voelt het alsof al deze uitdagingen me uiteindelijk alleen maar sterker zullen maken. Het voelt alsof ik nu gewoon in het juiste land ben, en in de juiste leefstijl😊 Het is fijn om als nomaad te leven, omdat je verschillende soorten mensen ontmoet en het leven in het land vanuit verschillende oogpunten kunt bekijken.

Veel mensen kunnen niet geloven dat ik van buiten India kom en ik ben blij dat de meeste mensen me als een gewone Indiër behandelen en niet als een NRI (non-resident Indian) of buitenlander. Het maakt dingen minder “awkward”, ik krijg minder ongewenste aandacht en ik ben in staat het dagelijkse leven in India op een betere manier te verkennen. Hier in mijn eentje leven als een nomaad en jonge vrouw roept zeker wat vraagtekens op. Veel Indiërs vinden dat het beter is als ik terugga naar Nederland of in India trouw en ergens in India ga wonen met mijn man (“zamana kharaab hai” – het is een slechte wereld). Ze bieden zelfs aan om een geschikte levenspartner voor mij te zoeken hahaha.

Over een paar weken is het tijd om Pune te verlaten en naar een andere bestemming te gaan. Ik ben hier sinds 23 februari en nu heb ik het gevoel dat het hoog tijd is om verder te gaan en het leven in een andere plaats te verkennen. Ik moet zeggen dat ik verlang naar een ayurvedische behandeling, wat frisse lucht en fysieke oefening. Nou kijken of ik een nieuwe plaats kan vinden in deze gekke COVID-19-tijden.

Sinds het moment dat ik de ‘rat race’ heb verlaten, heb ik te maken gehad met verschillende klappen en instortingen. Mijn leven raakte ondersteboven en ik raakte binnenstebuiten, omdat er veel oude dingen naar boven kwamen. Gevoelens, emoties, herinneringen en heel veel onverwerkte gedachten. Om eerlijk te zijn, voelde het alsof ik een pleister van een onverzorgde wond had weggehaald, waarbij er veel bloed en pus uit kwam.

Vele malen ben ik flauwgevallen, ingestort en in periodes terecht gekomen waarin ik heel laag in mijn energie zat en letterlijk alleen maar op bed kon liggen. Vele malen was ik zelfs te zwak om een fatsoenlijke maaltijd voor mezelf te bereiden. Jeetje, wat heb ik veel eten besteld in die tijd! Ik denk dat mijn buren het door hadden, aangezien ze soms ineens iets gezonds voor me klaarmaakten en me vaak probeerden op te beuren. Ik kon geen therapie krijgen, omdat mijn huisarts me niet serieus nam en me liever slaappillen voorschreef dan naar mijn hulpvraag te luisteren en mij door te verwijzen naar een psycholoog.

De eerste maanden waren erg zwaar. Mijn energieniveau wisselde enorm en als ik ook maar een beetje energie had, gebruikte ik die om te werken, wat geld te verdienen om mezelf te onderhouden en opruimrondes te doen van mijn woning en spullen. Er “gebeurde” niet veel in mijn leven, behalve mijn motorrijlessen (en later mijn fysieke training) waarbij ik bleef vallen en falen. Ik verloor steeds mijn zelfvertrouwen, maar mijn gekke instructeur leek me niet op te geven. (Dus waarom zou ik dan opgeven?!)

Er is geen twijfel over mogelijk dat ik door de grootste detox heen ging die ik ooit had gehad. Allemaal door die ene beslissing om mezelf mijn prioriteit nummer 1 te maken, de puinzooi van mijn leven op te ruimen en mijn leven te transformeren in het leven dat ik graag wilde. Het was niet makkelijk (en dat is het nog steeds niet). Ik heb veel opgeofferd, keihard gewerkt wanneer ik daartoe in staat was en zelfs nu ik in India mijn droom aan het leven ben, vecht ik nog steeds met mijn demonen. Om eerlijk te zijn, voelt het alsof ik nog steeds middenin een transformatie zit.

Tijdens deze Indiase lockdown heb ik de ruimte om veel te reflecteren op deze gekke laatste jaren. Het voelt alsof ik nu eindelijk bepaalde dingen kan loslaten. Toch heb ik ook soms nog met lage energieniveaus te kampen. Ik zit nu al 38 dagen binnen en mijn reis is absoluut niet gegaan zoals ik verwacht had. Daardoor neig ik er nog weleens naar om teveel na te denken en dan voel ik me weer verdrietig en licht depressief. Ik praat dan met mijn huisgenoot of kijk een ‘motiverende’ film zoals Brittany Runs A Marathon (hebben jullie tips voor soortgelijke films?? Ik heb er al zoveel gezien🙈).

Iedere keer als mijn energie weer normaal wordt, werk ik aan het opzetten van mijn online cursus en anders eet, drink, rust, douche en slaap ik alleen maar. Ik ga met een slakkentempo vooruit deze dagen, vooral nu mijn zomeractiviteiten recent zijn gecanceld. Het lijkt erop dat deze gekke COVID-19-situatie ons niet met rust zal laten tot op z’n vroegst september. Maar ik leer nu met deze leegte om te gaan en er het beste van te maken. Minder streng zijn voor mezelf, mijn stappen kleiner maken en de dingen nemen zoals ze komen (en hopen dat ze op dezelfde manier ook weer weggaan😅🙈).

Pfoe, het voelt alsof er een olifantenvoet van mijn borst af is gegaan terwijl ik dit schrijf…😅

“Give yourself a break. You’re not perfect. No one is. You don’t have to be at the top of your game every day. No one is happy all the time. No one loves themselves always. No one lives without pain.”

– @tinybuddha (Twitter)